Buongiorno! Deze nieuwsbrief wordt verstuurd op het moment dat ik net thuiskom van een kort tripje naar Napels. Dat betekent dat ik helaas nog niks kan schrijven over de opgravingen uit Pompeï die ik heb gestolen en de daaropvolgende wilde achtervolging op vespa's met de camorra (meer over twee weken).

Deze Circulaire schrijf ik namelijk de dag ná mijn afscheidsfeestje bij de Volkskrant . Het was een memorabele avond met vrij veel alcohol (auw), een speech van de hoofdredacteur, eentje van de chef digitaal en als absoluut hoogtepunt een massale sing-along geleid door mijn collega's Stan en Lotte die I Will Always Love You van Dolly Parton zongen (voor de gelegenheid omgedoopt tot Hay Will Always Love You ). Ze hadden maanden geleden beloofd dat ze dat zouden zingen op mijn afscheid, niet wetende dat ik vier dagen later inderdaad zou gaan vertellen dat ik ging vertrekken. Belofte maakt schuld, en ze hebben zich heel stoer er gewoon aan gehouden. Filmpjes van dat optreden zullen nooit in De Circulaire verschijnen, dus jullie moeten het doen met deze geweldige uitvoering van Dolly zelf .

Vanaf nu ben ik dus even fulltime hoofdredacteur van De Circulaire . Over het afscheid lees je in deze editie, maar ik heb uiteraard ook weer gewoon de beste linkjes en kattengifjes.

Veel leesplezier!

---

Au revoir, Volkskrant

Als je deze nieuwsbrief wel eens leest weet je dat ik gek ben op vakantie.

Maar als je mij een week voor vertrek zou zien zou je dat niet zeggen. Ik heb last van iets wat mijn vader reisefieber noemt. Reiskoorts. Ik word chagrijnig, ben gestressed, krijg last van van alles en nog wat. Alleen maar omdat ik iets ga doen wat ik eigenlijk heel erg leuk vind.

Ik weet niet waarom ik daar last van heb. Misschien is het de angst voor iets onbekends, het niet precies weten hoe dingen zullen gaan lopen, de dingen niet onder controle hebben.

De afgelopen weken had ik veel last van reisefieber . Ik had dan wel een mooi tripje naar Napels in het vooruitzicht, die reisefieber had natuurlijk met iets anders te maken: mijn naderende afscheid van de Volkskrant .

Ik lijk last te hebben van iets wat ik maar abfahrtfieber zal noemen. Ik vind het best spannend wat er komen gaat.

Heel soms heb ik zelfs wel gedacht: heb ik nou wel de juiste keuze gemaakt door ontslag te nemen?

Het antwoord is toch ja. Ik heb er maanden over nagedacht en over gepraat. Maar ik kwam toch telkens tot dezelfde conclusie. Ik moet iets met de onrust die ik in mij heb. Als ik ergens een paar jaar heb gezeten moet ik gewoon iets nieuws gaan doen. Blijven zitten op dezelfde plek, ook al is dat een hele leuke plek, maakt mij niet gelukkig.

Want dat is nog een overeenkomst tussen reisefieber en abfahrtfieber : achteraf ben ik wel altijd blij dat ik het gedaan heb. Ik ben blij als ik op vakantie ben geweest. En ik weet dat als ik over een paar jaar terugkijk ik zal denken: het was een goede keuze om weg te gaan.

Maar wat ik ook zal denken is dit: wat heb ik een geweldige tijd gehad bij de Volkskrant .

Ik heb veel dingen gedaan waarvan wel had verwacht dat ik ze zou gaan doen, zoals heel veel specials maken. Maar ik heb ook heel veel gedaan wat ik niet had verwacht. Voice-overs inspreken, filmpjes maken, een podcast presenteren, data analyseren, advies geven over de digitale vernieuwing, koppen en intro’s bedenken.

Al die dingen kon ik proberen bij de Volkskrant , ondanks dat ik schrijf in code en niet in artikelen. Mijn ideeën werden altijd serieus genomen. Dat vond ik werkelijk iets heel bijzonders: het ging altijd om de kwaliteit van het idee, niet om van wie het komt. Die ideeën heb ik vervolgens met veel verschillende mensen mogen uitwerken: jong en oud, technisch en digibeet. Bijna altijd was het een fijne samenwerking.

Voor mij is samen mooie dingen maken het leukste wat er is. Ik heb geteld: ik heb meer dan 135 mooie dingen mogen maken voor de Volkskrant: gemiddeld één per week. Ik ben ze allemaal langsgegaan en bij al die producties had ik wel een bijzondere herinnering.

Waarom Maria Zweeg , het verhaal van Ellen de Visser over haar grootmoeder wat ik maar zelf vorm gaf omdat vormgever Wendy op vakantie was én uiteindelijk een van de best gelezen verhalen werd. De met kunstmatige intelligentie gegenereerde voetnoten van Arnon Grunberg waar hij zo hard om moest lachen . Het communistenspel dat ik samen met China-correspondent Marije Vlaskamp aan de telefoon bedacht en waar ik nét iets te veel tijd in stak omdat ik er Flappy Bird in wilde hebben.

Ik weet zeker dat ze bij de Volkskrant nog veel meer mooie dingen zullen maken. Ook zonder mij.

Het paard van Pick

Zomaar even een raar boek via trouwe lezer Bennie: Patiënt paard van de vermaarde dierenarts M. Pick.

Het meest onderschatte concert

Keep Shelly in Athens is een geweldige band uit (verrassend) Athene met donkere beats en wonderschone vocalen. Hun laatste plaat Philokalia uit 2017 is fantastisch. Best een bandje dat, zeg, de grote zaal van de Paradiso zou kunnen uitverkopen toch?

Nee dus. Ik was bij een concert in de Q-Factory in Amsterdam waar rond de 25 man publiek was, waarvan de helft medewerkers. Dat terwijl ze een geweldig concert gaven. Ik vind het een grof schandaal, dus meer mensen moeten Shelly kennen. Luister naar deze band .

De beste linkjes van het internet

Kunst en cultuur en zo

• Voor als het even tegenzit heeft de VPRO nu een speciale website: de zwelgplek .

• 19 en 20 april, heeft u dan wat te doen? Ik wel, want dan is de conferentie Verhalende Journalistiek in Pakhuis de Zwijger in Amsterdam.

• Dit is echt een heel leuk simpel tooltje om online muziekjes te componeren .

Techniek en nieuws en zo

• JS1K is een jaarlijkse competitie waar mensen een Javascript-programma moeten schrijven in 1 kilobyte (dat zijn iets meer dan 1.000 tekens). Vaak zijn dat visueel toffe dingen, en dit jaar zijn de winnaars ook weer heel fraai . Mijn favoriete inzending ooit is trouwens schaak in één kilobyte . Het tragische is: zelfs van dat programma verlies ik altijd.

• Als u wel eens iets doet met user experience design is deze fraai vormgegeven website echt iets voor u: the laws of UX .

• Paul Vugts schrijft voor Het Parool over misdaad. Niet iedereen is daar blij mee, want hij wordt al meer dan vijf maanden continue beveiligd vanwege doodsbedreigingen. Hij woont met zijn vriendin in een safe house . Heel heftig .

• Professor Tadashi Tokieda legt in een zeer onderhoudend filmpje met wiskunde uit hoe een vierkant in een rond gat past .

Grappige dingen en zo

• Via Kustaw: deze 87-jarige vrouw heeft meer dan 137.000 volgers op Instagram... met tekeningen gemaakt in Microsoft Paint .

• Via de nieuwsbrief van Jerry : het Twitter-account van Rick Brandstigter is.... interessant .

• Natuurlijk via rare-filmpjes-verzamelaar Rinkie: lightsabers en sousafoons: een gouden combinatie .

De beste kattengifjes

Ik zou nu de hele dag kattengifjes kunnen gaan zoeken, maar dat laat ik liever over aan iemand die er écht verstand van heeft: de charmante Lotte Belice!

Deze kat lijkt héél even een geweten te hebben. Maar dan blijkt het toch gewoon een kat te zijn.

Deze kat denkt dat hij een graafmachine is.

En deze hond vindt dat je moet stoppen met het kijken naar domme kattengifjes in De Circulaire .

Dat was het! Na Pasen zit ik een week op de zolder van mijn moeder om mijn oude rommel op te ruimen. In De Circulaire #65 volgt dus een overzicht van alle pijnlijke dingen die ik de afgelopen 34 jaar heb geschreven en gemaakt. 9 april om 20.00 weet u wat ik deed toen ik tien jaar oud was ("TMI" denkt het jongere deel van mijn lezers nu ).

Tot dan!